kumin (kmin rzymski)
Opis ogólny
Kumin, znany także jako kmin rzymski, to suszone nasiona rośliny Cuminum cyminum, należącej do rodziny selerowatych. Występuje również pod nazwą cumin (ang.) i jest często mylony z kminkiem zwyczajnym, mimo że mają odmienne właściwości aromatyczne i zastosowania kulinarne. Kumin ma charakterystyczny, ciepły, lekko gorzki smak z orzechowo-korzenną nutą i intensywnym aromatem. Jest szeroko stosowany jako przyprawa w kuchniach Bliskiego Wschodu, Azji Południowej, Meksyku i Afryki Północnej. Występuje w formie całych nasion oraz w postaci mielonej.
Kumin (kmin rzymski) – składniki odżywcze
Informacje odnoszą się do: Kuminu (kminu rzymskiego), forma suszona, wartość odżywcza dla 100 g produktu.Składniki odżywcze:
- Energia: 383 kcal
- Białko: 23,33 g
- Tłuszcz całkowity: 30 g
- – w tym tłuszcze nasycone: 20 g
- – kwasy tłuszczowe trans: 0 g
- Cholesterol: 103 mg
- Błonnik: 0 g
- Węglowodany przyswajalne: 3,33 g
- – w tym cukry: 0 g
- Sód: 500 mg
- Potas: 57 mg
- Wapń: 767 mg
- Żelazo: 2,62 mg
- Witamina D (D2 + D3): 0 IU
Kumin (kmin rzymski) – historia i pochodzenie
Kumin (kmin rzymski) pochodzi z regionu Bliskiego Wschodu i wschodniego basenu Morza Śródziemnego. Jego uprawa była znana już w starożytnym Egipcie, gdzie wykorzystywano go zarówno jako przyprawę kulinarną, jak i składnik do konserwowania żywności. Był ceniony również w kulturach greckiej i rzymskiej, a jego nazwa łacińska – Cuminum – wskazuje na głębokie zakorzenienie w antycznej tradycji kulinarnej. W Indiach kumin odgrywa istotną rolę od wielu wieków i stanowi tam podstawowy składnik wielu mieszanek przyprawowych, takich jak garam masala.
Kumin (kmin rzymski) – odmiany
- Kumin indyjski – najczęściej spotykana odmiana o intensywnym, gorzkawym smaku.
- Kumin perski (biały) – łagodniejszy, o jaśniejszym kolorze i delikatniejszym aromacie, popularny w kuchni irańskiej.
- Kumin czarny (Bunium persicum) – odrębna roślina spokrewniona z kminem rzymskim, o ostrzejszym aromacie, często błędnie utożsamiana z czarnuszką.
Rodzaje kuminu (kminu rzymskiego)
- Nasiona całe (surowe, suszone)
- Kumin mielony
- Kumin prażony (całe nasiona lub mielony, o intensywniejszym smaku uzyskanym dzięki obróbce termicznej)
Kumin (kmin rzymski) – zamienniki
- Kolendra mielona – łagodniejsza w smaku, sprawdza się jako zamiennik w potrawach wymagających delikatnego, lekko cytrusowego aromatu. Nie należy stosować jej w proporcji 1:1 – lepiej dodać ¾ ilości przewidzianej dla kuminu i doprawić według uznania.
- Mieszanka przypraw curry – zawiera niewielką ilość kuminu, ale może częściowo zastąpić jego smak w daniach kuchni indyjskiej. Uwaga na obecność dodatkowych składników, takich jak kurkuma czy gorczyca.
- Zmielony kminek zwyczajny – mimo różnic aromatycznych, może być użyty awaryjnie, najlepiej w ilości ½ porcji kuminu, aby uniknąć dominującego anyżowego smaku.
- Garam masala – często zawiera kumin jako jeden z głównych składników; odpowiednia do potraw indyjskich, w których kumin stanowi część kompozycji przypraw.
Co zrobić z kuminu (kminu rzymskiego)?
Kumin (kmin rzymski) jest powszechnie wykorzystywany w kuchni indyjskiej, meksykańskiej i arabskiej, gdzie odgrywa kluczową rolę w przyprawianiu dań mięsnych, curry, sosów, hummusu i mieszanek przyprawowych. Stosuje się go zarówno w formie całych nasion – często prażonych na suchej patelni dla wzbogacenia smaku – jak i w formie mielonej. Jest integralnym składnikiem takich kompozycji jak garam masala, ras el hanout czy chili powder. Pasuje do soczewicy, roślin strączkowych, jagnięciny, ryżu oraz warzyw korzeniowych. W kuchni latynoamerykańskiej występuje w burritos, taco oraz różnego rodzaju salsach.
Jak przechowywać kumin (kmin rzymski)?
Kumin należy przechowywać w szczelnie zamkniętym pojemniku, w suchym, chłodnym i zacienionym miejscu. Całe nasiona utrzymują swój aromat dłużej niż forma mielona, dlatego najlepiej mielić je tuż przed użyciem. Przyprawy w postaci sproszkowanej można przechowywać do 6 miesięcy, natomiast całe nasiona – nawet do roku. Kumin można również zamrażać, jednak mrożenie wpływa na strukturę i intensywność aromatu, dlatego nie jest to zalecana praktyka w zastosowaniach kulinarnych, w których liczy się świeży aromat przyprawy.
